ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த் (1859 - 1947) 1


ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த் (1859 - 1947) 1


(ஆதி அப்போஸ்தலருடைய காலத்திற்குப் பின்னர் 1859 முதல் 1947 ஆம் ஆண்டு வரை வாழ்ந்த இங்கிலாந்து தேசத்தின் படிப்பறிவு இல்லாத ஒரு எளிய கொத்தனாரை (Mason) தேவன் தமது பரிசுத்த நாமத்திற்கு மகிமையாக, மனுப்புத்திக்கு எட்டாதவிதத்தில் வெகு வல்லமையாக எடுத்து பயன்படுத்தியிருக்கின்றார். அந்த தேவ மனிதர் தனது ஆண்டவரைப் போல மரித்தோரை உயிரோடு எழுப்பியிருக்கின்றார். குருடருக்கு பார்வையைக் கொடுத்திருக்கின்றார். முடவர்களை எழுந்து நடக்கச் செய்திருக்கின்றார். அவரால் சரீர சுகம் பெற்றோர் ஏராளம், ஏராளம். மனுஷர்களுடைய பாவங்களையும் அவர்களுடைய நெஞ்சின்
நினைவுகளையும் அவர்களுக்கு உணர்த்திக் கூறியிருக்கின்றார். அவருடைய காலத்தில் ஒரு பெரிய எழுப்புதல் அவருடைய சொந்த தேசமான இங்கிலாந்தில் மாத்திரமல்ல முழு ஐரோப்பா, அமெரிக்கா, ஆப்பிரிக்கா போன்ற பற்பல வெளிநாடுகளிலும் பரவியிருக்கின்றது. அவருடைய தேவச் செய்திகளைக் கேட்டு மனந்திரும்பினோர் அநேகர். அவருடைய தேவ ஊழியம் எத்தனை வல்லமையாக சிறப்பிற்று விளங்கினதோ அதே வண்ணமாக அவரது தனிப்பட்ட கிறிஸ்தவ வாழ்க்கையும் தேவன் விரும்பும் நற்கந்த வாழ்க்கையாக பிரகாசித்து பரிமளித்திருக்கின்றது. யார் அந்த தேவ மனிதர்? ஆம், அவர்தான் ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த். அவரது வாழ்க்கை வரலாறு குறித்து தெளிவான விவரணங்களை நாம் அறியக்கூடாதவர்களாயினும் அவரோடு வெகு நெருக்கமாக பழகிய அவரது பரிசுத்த சிநேகிதர் ஒருவர் நமது உள்ளம் களிகூரத்தக்கதான விதத்தில் அவரது பரிசுத்த வாழ்க்கைச் சாயலையும், அவரது பரிசுத்த பண்புகளையும், அவரை ஆண்டவர் பயன்படுத்திய விதத்தையும், அதின் இரகசியத்தையும் நமக்குத் தருகின்றார். தேவன்தாமே அந்த அற்புதமான வாழ்க்கைச் சரித்திரத்தை உங்களுக்கும் எனக்கும் ஆசீர்வதித்துத் தருவாராக)

மாபெரும் தேவ மனிதர் ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த்தை நான் (ராபர்ட் கிப்பர்ட்) நேரில் சந்திக்க எனக்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததுடன் அவருடைய தனிப்பட்ட வாழ்விலும் நான் கலந்து அவருடைய பரிசுத்த வாழ்வின் காரியங்களை நேரிடையாக காணும் பாக்கிய சிலாக்கியமும் எனக்குக் கிடைத்தது. பிரசங்க பீடத்தில் நாம் காண்கின்ற அநேக தேவ ஊழியர்களை அவர்களது இல்லங்களில் அதே பரிசுத்தமாக நாம் காண்பது என்பது முற்றும் அரிதான காரியமாகும். ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த்தை பிரசங்க பீடத்தில் பார்ப்போர் அவரது கிறிஸ்துவின் மென்மையான சாயலை உடனே கண்டு கொள்ளுவது சற்று கடினமாகும். அழியும் ஆத்துமாக்களுக்காகவும், ஏழை எளியோருக்காகவும் மனதுருகி சிந்தும் அவரது கண்ணீரை நாம் காண வேண்டுமாயனால் அவரோடு நாம் நெருங்கிப் பழகியிருக்க வேண்டும். விக்கிள்ஸ்வொர்த் விசுவாசத்தின் மாபெரும் வீரன். அவரது விசுவாசமும், வல்லமையும் நிறைந்த தேவ ஊழியத்தின் காரணமாக மேற்கிலிருந்து கிழக்கிற்கும், வடக்கிலிருந்து தெற்கிற்கும் இங்கிலாந்து தேசத்தில் எழுப்புதல் காட்டுத் தீ போல பரவியது. அந்த எழுப்புதல் அக்கினியை இன்று வரை நம்மால் நன்கு உணர முடிகின்றது. விக்கிள்ஸ்வொர்த்துடன் ஐக்கியம் கொள்ளும் எவரும் தங்களில் ஒரு நிச்சயமான பரிசுத்த மாற்றம் பெறாமல் பழைய நிலையில் இருப்பது என்பது முற்றும் கூடாத காரியமாகும். அவர் 1947 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் இறந்தார். ஆனால், அவர் விட்டுச் சென்ற அவரது வல்லமையான தேவ ஊழியம் இன்றும் ஆச்சரியத்தோடு தேவ மக்களால் நினைவுகூரப்படுகின்றது. உண்மையில் அது என்றும் அவர்களால் நினைவுகூரப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கும்.




எனக்கு வந்த மரணத்துக்கேதுவான நோயின் பிடியிலிருந்து நான் தேவனால் அற்புதமாக சுகம்பெற்ற ஒரு ஆச்சரிய நிகழ்ச்சியின் மூலமாக தேவ மனிதர் ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த் அவர்களுடன் எனக்கு நெருக்கமான பரிசுத்த சகவாசம் கிடைத்தது. அந்த அற்புத சுகத்தை ஆண்டவர் எனக்கு விக்கிள்ஸ்வொர்த்தின் மிக நெருங்கிய தேவ ஊழிய நண்பர் பாஸ்டர் ரிச்சர்ட்சன் என்பவர் மூலமாக எனக்குக் கொடுத்தார். அது ஒரு ஈஸ்டர் காலமாகும். திடீரென நான் சுகயீனம் அடைந்தேன். ஆரம்பத்தில் அந்த எனது வியாதி அத்தனை பெரியதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், பின்னர் அது இரட்டை நிம்மோனியாவாக விரிவடைந்து இறுதியில் நான் சுயநினைவிழந்து கோமா நிலைக்குள்ளானேன். என்னைப் பரிசோதித்த மூளை மருத்துவ டாக்டர் நான் திரும்ப சுயநினைவு அடைவது என்பது முற்றும் இயலாத காரியம் என்று கூறிவிட்டார். எனது மூளையானது வெகுவாக பாதிப்புக்குள்ளாகியிருப்பதால் ஒருக்கால் நான் திரும்ப சுயநினைவு பெறுவதானாலும் நான் மனநிலை பாதிப்பு அல்லது உடல் ஊனமுற்றவனாகத்தான் வாழ முடியும் என்று சொன்னார்.

ஈஸ்டர் தினத்தின் மாலை நேரம் எனது கோமா நிலை அதிகரித்துவிட்டது. என்னை பரிசோதித்த மருத்துவர் அந்த நாளிலேயே நான் மரணமடையக்கூடும் என்று திட்டமாகச் சொல்லிவிட்டார். நானும், என் தாயாரும் போய் வந்த தேவாலயத்தின் பரிசுத்த குருவானவர் ரிச்சர்ட்சன் என்பவரை எனக்காக ஜெபிக்கும்படியாக அழைத்து வந்தார்கள். அந்தச் சமயம் அந்த தேவாலயத்தில் ஒரு கன்வென்ஷன் நடந்து கொண்டிருந்தது. அதில் தேவச் செய்தி கொடுக்கும்படியாக அழைக்கப்பட்டிருந்த சார்லஸ் பெக்கரி என்பவரும் எங்கள் குருவானவருடன் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தார். அவர்கள் இருவரும் எங்கள் வீட்டிற்கு வரவும் எனக்கு மருத்துவம் பார்த்த டாக்டர் தனது வீட்டிற்குப் புறப்பட ஆயத்தமாக இருந்தார். சபையின் குருவானவர் ரிச்சர்ட்சன் அந்த டாக்டரிடம் எனது நிலையைக் கேட்டபொழுது "இன்னும் ஒன்று அல்லது இரண்டு மணி நேரத்திற்குள்ளாக நான் மரித்துவிடுவேன்" என்று கூறினார். எனது நிலையை அறிந்த எனது குடும்பத்தினர் அனைவரும் எனது அறையில் ஒன்று கூடிவிட்டனர். நான் எனது பெற்றோருக்குக் கடைசி புதல்வன் மாத்திரமல்ல, நான் எனது குடும்பத்தினர் யாவருக்கும் செல்லப் பிள்ளையானதால் எனது உடன் பிறந்தவர்களுக்கும், பெற்றோருக்கும், எனது இனஜனத்தினருக்கும் டாக்டர் சொன்ன வார்த்தைகள் ஆறாத துயரமாக இருந்தது.

குருவானவர் ரிச்சர்ட்சனும், சார்லஸ் பெக்கரியும் நான் படுத்திருந்த அறைக்கு வந்தனர். அவர்களில் பெக்கரி என்ற தேவ மனிதர் அந்த அறையில் கூடியிருந்த எங்கள் குடும்பத்தின் மக்களைப் பார்த்து "இன்று ஒரு அற்புதம் நடைபெறப் போகின்றது என்பதை தேவன் எனக்குக் காண்பித்திருக்கின்றார். அப்படி ஒரு அற்புதம் நடைபெற்று இந்தச் சிறுவன் சுகம்பெறும் பட்சத்தில் ஆண்டவர் இயேசுவுக்கு உங்கள் நன்றி காணிக்கை என்ன?" என்று அவர் கேட்டார். கட்டுமஸ்தான அழகான வாலிபனான எனது உடன் பிறந்த அண்ணன் உடனே எழுந்து நின்று அவருக்குப் பிரதியுத்தரமாக "தேவன் எனது தம்பியை சுகமாக்கும் பட்சத்தில் நாங்கள் எல்லாரும் அவருக்கு தேவ ஊழியம் செய்வோம்" என்று சொன்னான். "நீங்கள் யாரிடம் பொருத்தனை செய்திருக்கின்றீர்கள்? என்பதை அறிந்திருக்கின்றீர்கள். என்னிடம் மட்டுமல்ல, தேவனிடம் வாக்கு கொடுத்திருக்கின்றீர்கள்" என்றார் பெக்கரி.

"யாரிடம் வாக்குக் கொடுத்திருக்கின்றோம் என்பதைக் குறித்து நாங்கள் நன்கு அறிந்திருக்கின்றோம்" என்று எனது அண்ணன் பதில் கொடுத்தான்.

அதின்பின்னர் பெக்கரி எனது சுகத்துக்காக உள்ளம் உருகி ஜெபித்துவிட்டு "உடனடியாக சிறுவனுக்கு சுகம் கிடைக்காதபோதினும் அதைக் குறித்து ஏமாற்றமடைந்து சோர்ந்து போகாமல் இருக்கும்படியாகக் கூறிவிட்டு" போய்விட்டார். அவர் சொன்னது போலவே அவர் ஜெபித்த உடன் ஒன்றும் நடைபெறவில்லை. எங்கள் தேவாலயத்தின் குருவானவர் ரிச்சர்ட்சன்னும், அவர் தம்முடன் அழைத்து வந்திருந்த சார்லஸ் பெக்கரியும் எனது சகோதரி எங்கள் வீட்டில் ஆயத்தம் செய்து வைத்திருந்த சிற்றுண்டியை அருந்திவிட்டு நேரடியாக கன்வென்ஷன் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள தேவாலயத்திற்குச் சென்றுவிட்டனர்.

இதற்கிடையில் எனது அண்ணன்மார்கள் எனக்கு வாங்கி வந்த சாக்லெட் மேஜையின் மேல் இருந்தது. திடீரென, நான் எனது மரணத்துக்கு ஏதுவான கோமாவிலிருந்து தெளிவு பெற்று பூரண சுய நினைவுடன் என்னை அறியாமலே "அம்மா, எனது சாக்லெட் எங்கே?" என்று சத்தமிட்டுக் கேட்டேன். அப்பொழுதே நான் பூரண சுகம்பெற்றேன். அதைத் தொடர்ந்து எங்கள் குடும்பம் முழுமையாக ஆண்டவரைத் தங்கள் சொந்த இரட்சகராக ஏற்றுக் கொண்டது. எனது அற்புதமான சுகத்தை தாங்களாகவே தங்களது கண்களினால் பார்த்த எனது குடும்பத்தைச் சேர்ந்த 57 பேர்கள் இரட்சிக்கப்பட்டனர். எனது தகப்பனார்தான் அதில் முதலாவது ஆண்டவரை தனது சொந்த இரட்சகராக ஏற்றுக் கொண்டார்.




தேவ பக்தன் ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த் எங்கள் வீட்டிலிருந்து 20 மைல்கள் தொலைவில்தான் இருந்தபோதினும் நாங்கள் அவரை அதுவரை சந்திக்கவே இல்லை. எனக்கு கிடைத்த அற்புத சுகத்தை தனது நண்பர் ரிச்சர்ட்சன் குருவானவர் மூலமாக அறிந்த அவர் எங்களை வந்து சந்தித்து அது குறித்து விபரமாகக் கேட்டறிந்தார். எனக்குக் கிடைத்த அற்புத சுகத்தை அறிந்து கர்த்தருக்குள் அவர் களிகூர்ந்தார். அதிலிருந்து எங்கள் தேவ ஐக்கியமும், நட்பும் வளர ஆரம்பித்தது.

(ஸ்மித் விக்கிள்ஸ்வொர்த் குறித்து ராபர்ட் கிப்பர்ட் அவர்கள் கூறுவதை தொடர்ந்து நாம் கவனிப்போம்)

Post a Comment

0 Comments
* Please Don't Spam Here. All the Comments are Reviewed by Admin.